Wczoraj pierwszy raz obejrzałem ten film. Piękny traktat o przyjaźni dwóch włóczęgów wymyka się z jakiejkolwiek klasyfikacji gatunkowej. Wątki komiczne przeplatają się na przemian z tragizmem, przedstawiona w filmie Ameryka raz jest przepełnioną miłością i radością życia Mekką (sceny z domu Coley, scena z baru i słynny streaptise Hackmana), aby za chwilę przeistoczyć się w pustą, oschłą emocjonalnie, brutalną i agresywną krainę koszmaru (sceny z więzienia i szpitala). Sukces filmu opiera się głównie na zdjęciach, muzyce Zsigmoda, no i oczywiście głównych rolach Hackmana i Pacino, chociaż warta podkreślenia jest również epizodyczna kreacja Penny Allen, która jako Annie- była dziewczyna Francisa, balansując między gniewem a radością, w kilka zaledwie minut musiała udowodnić jakim ciosem było dla niej odejście Francisa, aby później wymierzona kara, była w oczach widzów współmierna do winy Liona. Scena rozmowy telefonicznej Annie z Francisiem jest zresztą jedną z najbardziej poruszających scen w tym filmie. Hackman i Pacino genialnie dostosowali swe postacie do koncepcji reżysera, obaj bardzo zręcznie poruszają się między komizmem a tragizmem, Pacino w pewnym momencie ociera się nawet o groteskę (a pamiętajmy, że była to jego pierwsza rola po bardzo wyważonym emocjonalnie Michaelu Corleone z ''Ojca chrzestego''). Długo by jeszcze o tym filmie pisać, może zdecyduję się zamieścić pełną recenzję (hoo ha! to by dopiero było!). A na koniec pytanie do wszystkich czytelników- pytanie chyba retoryczne, bo całkowicie obnażające słabość jednego z podmiotów: jak to się stało, że film doceniony zarówno przez krytyków, jak i publiczność, film nagrodzony najważniejszym w Europie wyróżnieniem (Złota Palma w Cannes), wreszcie film dla wielu kultowy, jakim więc cudem takie dzieło sztuki nie otrzymało ani jednej nominacji do Oscara? Chociaż za kostiumy albo scenografię... Bo osobiście nie uważam, żeby ''Strach na wróble'' był filmem gorszym od zwyciezcy oscarowego biegu, czyli ''Żądła'' Hilla...